Her şey, oğlum İlya’nın kendisinden 20 yaş büyük bir kadını eve getirip, onun bize taşınacağını söylediği gün başladı. İlk başta hiçbir şey söylemedim, ama bir planım vardı. Diyelim ki, ne yaptıklarının farkına vardıklarında, artık çok geçti.
Yıllardır İlya’nın mutlu olmasını ve onu benim sevdiğim gibi sevecek birini bulmasını hayal ediyordum. Bu arzu, üç yıl önce kocamın ölümünden sonra daha da güçlendi.
Ama hayalimin bu kadar beklenmedik bir şekilde gerçekleşeceğini hiç tahmin etmemiştim.
Bölüm 1: Lidia ile tanışmadan önceki hayat
Hayatımın büyük bir bölümünde gerçekten mutluydum. Sevgi dolu bir kocam, iki harika çocuğum ve kahkaha ve neşeyle dolu rahat bir evim vardı.
Kocam Alexei, hayatı istikrarlı ve güvenli hale getirebilen bir insandı. Üç yıl önce öldüğünde, sanki ayaklarımın altındaki toprak kaydı.
O zamandan beri, bazen zor olsa da, hayatıma devam etmeye çalıştım.
Kızım Anna her zaman benim dayanağım oldu. Çalışkan, azimli ve güvenilir biridir. Çocukluğunda bile okulda başarılarından gurur duyardı.
Üniversiteyi onur derecesiyle bitirip başka bir şehirde iyi bir iş bulması şaşırtıcı değil. Anna henüz evli değil, ama onun için endişelenmiyorum — o her zaman ne istediğini bilir.
Ilya, benim küçük oğlum, onun tam tersi. O her zaman özgür ruhlu bir çocuktu.
Çocukken sadece video oyunları, çizgi romanlar ve arkadaşlarıyla ilgilenirdi. Onu ev ödevlerini yapmaya ikna etmek, inatçı bir eşeği ikna etmeye benzerdi.
Ancak yaşlandıkça bir şeyler değişti. Belki de hayatı boyunca video oyunları oynayamayacağını anladı, ya da geleceği düşünmeye başlayan arkadaşları onu etkiledi.
Sonuç olarak, İlya daha sorumlu biri oldu, diplomasını aldı ve istikrarlı bir işe girdi. Tabii ki büyük bir şirketin genel müdürü olmadı, ama güvenilirdi ve onunla gurur duyuyordum.
En büyük tutkusu seyahat etmekti. Yeni yerler keşfetmek için para biriktiriyordu ve her seferinde yeni hikayelerle dönüyordu.
Onun bu tutkusuna seviniyordum, ama sık sık “Belki de geleceğini düşünme zamanı gelmiştir?” diye düşünüyordum.
30 yaşında hala benimle yaşıyordu ve ben buna itiraz etmiyordum. Alexei’nin ölümünden sonra onun varlığı bana teselli veriyordu.
Ama her anne gibi, ben de daha fazlasını hayal ediyordum. Onun kendisini gerçekten mutlu edecek birini bulmasını istiyordum.
Bölüm 2: Lydia
İlya Fransa’dan döndüğünde, Lidia’dan bahsetmeye başladı.
“Anne,” dedi akşam yemeğinde, “harika bir kadınla tanıştım.”
“Gerçekten mi? Anlat!”
Onun adının Lidia olduğunu ve Paris’teki bir galeride tanıştıklarını anlattı.
“Akıllı, neşeli ve hemen ortak bir dil bulduk,” dedi, yüzü ışıl ışıl.
“Ne iş yapıyor?”
“Zengin müşteriler için sanat koleksiyonları seçiyor. İşine olan tutkusunu seviyorum.”
“Onunla ne zaman tanışabilirim?”
“Henüz hazır değilim,” diye cevapladı, “ama ilişkimiz ciddiye binince ilk bilen sen olacaksın.”
Bölüm 3: Tanışma
Birkaç ay sonra nihayet bizi tanıştırmak istediğini söyledi. Onu genç, enerjik bir kadın olarak hayal etmiştim, ama kapıyı açtığım anda beklentilerim suya düştü.
Lydia, benden beş yaş kadar genç, zarif ve kendinden emin bir kadındı.
Ilya ışıl ışıl parlıyordu ve Lydia beni geniş bir gülümsemeyle karşıladı: “Merhaba, Marina!”
Akşam yemeği sanki bir sis içinde geçti ve sonra Ilya, Lydia’nın bizimle yaşayacağını söyledi.
Kulaklarıma inanamadım.
Bölüm 4: Taşınma
Lydia taşındığında sorunlar başladı: Banyo her sabah meşguldü, yiyecekler tükeniyordu, ama o sadece kendisi ve Ilya için yemek yapıyordu.
Sonra bana odayı boşaltmak için bodruma taşınmamı önerdi.
“Anna’ya gidebilirsin,” dedi Lydia, “biz de senin yatak odanı kullanırız.”
Bu bardağı taşıran son damla oldu.
Bölüm 5: Ders
Kavga etmek yerine evi Ilya’ya devrettim. Bir ay sonra Lydia ağlayarak aradı:
«Nasıl olur?! Evin parasını ödememiz gerektiğini bilmiyorduk!»
“Peki,” dedim, “yetişkin hayatına hoş geldiniz.”
İlya benden her şeyi geri almamı istedi, ama ben reddettim.
Bazen en yakınlarımızdan bile daha çok kendimizi sevmemiz gerektiğini anladım.