Benim adım Marta, 72 yaşındayım. Hayatım boyunca tek, ama çok önemli bir gerçeği anladım: sevgi sadece bir duygu değil, aynı zamanda eylemdir. Bazen insanlara onları ne kadar sevdiğimizi ve hayatımızda var oluşlarını ne kadar çok değerli bulduğumuzu tam da yaptığımız şeylerle gösteririz.
Tüm hayatımı kızım Angela’ya, daha sonra da torunum Riley’e adadım. Kızımın babası, kocam Bill, iş kazasında öldükten sonra Angela’yı tek başıma büyüttüm. Şehir kütüphanesinde çalışıyordum, mütevazı yaşıyordum ama kalbim sıcak, içim kitap sevgisiyle doluydu. Para her zaman kıttı, ama yine de kendimin ve sevdiklerimin hiçbir şeyden mahrum kalmaması için elimden geleni yapmaya çalıştım.
Riley doğduğunda sevgim sadece katlanarak arttı. Onu anaokuluna ben götürürdüm, müsamereler için kostümler dikerdim, şato ya da dinozor şeklinde pastalar pişirirdim, kızım yorulduğunda her zaman yanında olurdum. O, çantasında mutlaka yara bandı, sakız ya da torununun gününü biraz olsun kolaylaştıracak, neşelendirecek küçük bir şey taşıyan o “tipik” büyükanneydim.
Ama hayat bazen bizi çok ağır sınavların karşısına çıkarıyor. Angela ani bir hastalık sonucu öldü — sadece 42 yaşındaydı. Ben ise 15 yaşındaki Riley ile yalnız kaldım ve onun için aynı anda hem anne, hem arkadaş, hem de dayanak olmak zorunda kaldım. Acıyı birlikte yaşadık, yeniden yaşamayı, küçük şeylere sevinmeyi birlikte öğrenmeye çalıştık.
Riley, kendi ayakları üzerinde durabilen, azimli bir genç kadın olarak büyüdü. Düğün organizasyonu onu çok etkilemeye başladı — dergilerden kestiği görsellerle albümler yapıyor, detayları inceliyor, farklı fikirlerden ilham alıyordu. Bir gün benimle “hayalindeki düğün” hakkında konuştu, ama bunun için çok para gerektiğinden korktuğunu itiraf etti.
Eski evimizi hatırladım: kızımın kahkahalarını, Riley’nin gıcırdayan zeminde koşuşturan ayak seslerini, aile kutlamalarını… ve bir karar aldım: hayatımın bir parçası olan bu evi satacak ve elde edilen parayı torunumun düğününe harcayacaktım.
Riley mutluluktan ağladı ve bana defalarca teşekkür etti. Benim için önemli olan, onun sevincini görmekti; çünkü onun mutluluğu artık hayatımın anlamına dönüşmüştü.
Ama düğün günü yaklaştıkça benden hâlâ bir haber yoktu. Ne bekârlığa veda partisine davet edildim, ne gelinlik provası, ne de resmi bir davetiye… Torunumu kendim görmeye karar verdim ve beni derinden yaralayan şu sözleri duydum:
— Büyükanne, biz seni davet etmedik. Bütün misafirlerin genç ve enerjik olması bizim için önemli.
Bu çok acıtıcıydı. Onun hayalini gerçekleştirmek için yaptığım her şey bir anda “yetersiz” oluvermişti. Ama derin bir nefes aldım, sakinleştim ve şunu düşündüm: bırak, düğününü kendi başına organize etsin; ben de parayı tekrar bankaya yatırırım.
Birkaç gün sonra Riley gözleri dolu dolu bana geldi. Düğünün detaylarına, tavsiyelere ve internetteki resimlere o kadar kapıldığını, hayatı boyunca her zaman yanında olan kişiyi unuttuğunu söyledi. Sarıldık ve karar verdik: düğünü birlikte hazırlayacağız.
Düğün, uzun yıllar çalıştığım kütüphanenin yanındaki halk bahçesinde yapıldı. Gelinlik sade ama çok güzeldi. Canlı jazz müziği çalıyor, herkes gülüyor ve dans ediyordu; hem çocuklar hem yetişkinler gelmişti. Sevinç gerçekti, abartılı bir gösterişten uzaktı. Torunumu kolumda nikâh alanına götürürken, o yüksek sesle şunları söyledi:
— Bu kadın hayatım boyunca hep yanımdaydı. Beni defalarca kurtardı.
O anda anladım ki, gerçek sevgi; ilgi, destek ve başkaları için kendini feda etmeye hazır olmaktır. İyi davranışlar mutlaka geri döner ve yakınlarımıza duyduğumuz içten şefkat her zaman bir anlam taşır.
Bugün biliyorum ki, mutluluk ne parayla ne de dışsal gösterişle ölçülür. Mutluluk; birbirimizin yanında olduğumuz, destek olabildiğimiz ve sevinç hediye edebildiğimiz o anlardadır. Ve işte bu — çocuklarımıza ve torunlarımıza bırakabileceğimiz en değerli mirastır.